Dolar19,1300
Euro20,7200
Samsunhabertv Genel Yayın Yönetmeni Osman Kara yazdı...
Hüseyin Nihal Atsız… Ve ülküdaşları… “Bir istikbali bir ideal uğruna sigara izmariti gibi ayaklarının altına alıp inandıkları yolda durmadan, yorulmadan ve asla ve asla dönmeden yürüyen o kahramanlar…”
1964’ün Kasım ayında korka korka çalmıştım Süleymaniye Kütüphanesi’ndeki o mütevazı çalışma odasının kapısını o ülkü devinin. Ya o yılın son ya da bir sonraki yılın ilk günlerinde sormuştum “biz hangi partiliyiz Hocam” diye. “Bizim partimiz yok oğul” demişti “partimiz yok ama her iki partide de arkadaşlarımız var.” Örnek olarak ta Cumhuriyet Halk Partisi’nden Hıfzı Oğuz Bekata ve Şevket Raşit Hatipoğlu ile Adalet Partisi’nden Fethi Tevetoğlu ve Cemal Külahlı’nın adlarını vermiş ve “bizim de partimiz olacak, bizim Alparslan siyasete girecek, benden siyasetçi olmaz, bizim Necdet’ten de olmaz ama Alparslan’dan olur” demişti.
Alparslan Türkeş… Yol arkadaşı, ülküdaşı Atsız Hoca’nın, gönül dostu. Cezaeviyle ilk tanışması Atsız Hoca’nın devrin başbakanı Şükrü Saraçoğlu’na o tarihi iki açık mektubu yayınlamasından hemen sonraki tutuklamalarla başlar, on ay kadar yatar demir parmaklıkların ardında. Sonunda berat eder, şerefle taşıdığı ve taşımaktan şeref duyduğu üniformasına tekrar kavuşur.
Sürgünle ilk tanıştığında ise kurmay albaydır. İki yıllık hasretin sonunda kavuşur vatanına, siyasete girer, önce Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi genel müfettişi olur ardından da genel başkan.
Hüseyin Nihal Atsız… Ya da daha yaygın şekliyle Atsız Hoca… Ve O’nun yol arkadaşları, 3 Mayıs 1944’ün inanç devleri… Bir ömrü feda ettikleri ülkülerinin bugünkü perişanlığını hatta daha da acısı tükenmişliğini görselerdi neler hissederler, neler söylerlerdi? Ya da bizleri nasıl lanetlerlerdi?
Bir ideale adanmış ve sağlıklarında dere dere, çay çay, ırmak ırmak, nehir nehir çoğalanların uzun bir kuraklık sonrası kurumaya yüz tutmasını nasıl bir acıyla, nasıl bir hicranla karşılarlardı acaba?
Ve Alparslan Türkeş…Başbuğ Türkeş…1 Haziran 1966…Benim Roma Hukuku’ndan imtihanım var ama O Taksim’de… İmtihan bekler, beklemezse de hu, ama O beklemez, bekletilmez. Taksim’deyim… O konuşuyor, ben kendimden geçmişim, artık o günden sonra O’na bir unvan olarak seçilen ifadeyi ben haykırıyorum ilk olarak: “BAŞBUĞ…BAŞBUĞ TÜRKEŞ…”
Başbuğ Türkeş… Yıllardan 1977, aylardan Nisan ve Tandoğan Meydanı’nda ben deyim 500 bin siz deyin 1 milyon insan… Başbuğ Türkeş kürsüde, “Bozkurtlarım” diyor, başka bir şey söylemesi ne mümkün… Meydan dakikalarca çınlıyor: “Başbuğ Türkeş… Başbuğ Türkeş…” diye…
Yürüyüş sabah saat 10’00’da Cebeci’de başladı, akşam 17 olmuş meydan tıklım tıklım dolu ama hala insanlar geliyor düzenli kollar halinde Cebeci’den Tandoğan’a… Bugün geriye baktığımda “ya gitmeseydik ya da dönmeseydik” dediğim çok olmuştur. Gitmekle birilerini uyandırmıştık gelmekle de meydanı onlara bırakmıştık…
Alparslan Türkeş ya da Başbuğ Türkeş görseydi bugünleri, görseydi koyup gittiklerinin kaç parçaya bölündüğünü! Ve görseydi yol evlatlarının bel evlatlarına düşman kesildiğini! Ve yine görseydi O’nun sağlığında bir sel gibi her geçen gün büyüyen ve iktidara doğru akan 9 Işık’ın güneş görmüş kar gibi eridiğini!
O ne kıştı öyle Allah’ım, o ne borandı, ne tufandı öyle. Bahardı güya, ağaçlar yeşile boyanıyordu her yıl o ayda ama o yıl her yer karla kaplıydı, her şey bembeyazdı. Ve yine ben deyim iki milyon sen de daha fazla insan bir tabutun ardında ak yüzlü, ak düşünceli, gerçek bir “aksakal”ı Tanrı katına uğurluyordu.
Onlar görselerdi bu günleri, bu bölünmüşlükleri, bu tükenmişlikleri... Dilim varmıyor demeye, varsa “İyi ki görmemişler” diyeceğim ama diyemiyorum… Nurlar içinde yatsınlar, ışıklar içinde uyusunlar…
